Yarı Kanatlı

Çiçekli pencerelerin önünden
Geçip gitmişiz gündüz vakti

Yıllar içimizde solmuş 

Senin dokunduğun hiç silinmemiş
Zamanın sırlarında saklanmış

RENGİN ÖZESMİ

Son Amazon

RESİM: Georgi Matevosjan

şarapla kandırılan tanrıçalar masalında
son amazon yenildi
kadın ölümüne yas tuttu
acıyı acıyla yıkadı

rengin özesmi

Plüton' un kalbi

sonsuzlukta tanrılarınız kör
cüce plüton aforoz edilmiş

labut,
taş ve buz
vakit çok geç
yoksun, ve boşlukta üşüyor kalbi

rengin özesmi

Yalnızlar

resim:Alone (Seule) <<Yalnız>>, 1896 

by Henri de Toulouse-Lautrec

şarkı gibi,
sanki hicaz gibi-
gül yapraklarının küllenmesi gibi kederli…

bir yeni gelinin kolunundaki
bileziklerin şıkırtısı gibi,
hüzünlü…

bir ''an '' sanki akışsız-
müziğin akışına hiç uymayan def sesi gibi…
(kapılmayı önlüyor, duyguyu kesiyor,  durduruyor…)

kendi sesimi tanımıyordum
çok sıkılıyordum
sen sesime düşüyordun…

(annem hep kederli...,(sanki erken gideceğini sezerdi)

(Eski bir yalnızdan öğrendiğim)
(Kendime söyleyemediğim)
(o ''yalnız güz'' herkese gelecekmiş)

bir gündüzden bin YALNIZ gece geçti
o ''yalnız güz'' geldi…
aynada gördüm…

bir kara şiir gibi aklımda yalnızsın
sen sesime düşsen, ben çok sıkılsam
sesimi tanıyamasam...

yeniden eskiye düşsek, bilmiyorsun
yalnızların aynasında
yalnızdan daha yalnız bir yüz taşıyorum...

aklımda bir kara şiir gibi yalnızsın...

eski yalnızların 'ah' ları
yeni yalnızların 'ah' ları
hiç benzemezlermiş

eski resimlerde bir yalnız yüz gördüm
bir gündüzden bin yalnız gece geçti
hala gelmedin...

Rengin Özesmi

yazgı

Kaç dünyadan yalnız geçtin

Bir leblebi

 bir tesbih tanesi

sayy…

Geceyi unutacağız

Bir soluk ağırlıktan kaçacağız

İhanet

Hep ihanet

Münire ‘’şavkı burk da git’’

İnkar, hep inkar;

İnkarın inkarı…

Güvercinler çölde bir kuyuya düşüyordu

Yukarda kuşlarının yanında demiş babası

Burada bir saksafon sesi duyulur…

Kayıplarımızdan kalan boş yeni alanlar

Yosunlanmış eski duygular

Kadın kendi ateşinden yanacak sonunda

Ölüme gözyaşı hep yakışır

İçindeki karanlığı susacaksın mecbursun

Her taşın altında bulurlar seni

Kaderin değişti sen uyurken

Aynamı size vereceğim

Benim gibi görmeyeceksiniz

Siz benim aynamda körsünüz

Ben de aynalara baka baka kör olmuşum

Tutuşup yanmak

Kömürden ateşe dönmek için

Bir bedene sarılarak ölmek için

Zihninde bir gece ümitsiz

Rulet masası

Şiir için o şimdi çok yaşlı bir kadın

Tek başına savaşan ‘’yazgı’’

Kimsenin duymadığı

İzleyicisiz

Tüm kalabalığın kargaşanın içinde

Yalnızzlık

 sevdası…

Rengin Özesmi

Yalnızlar

gül yapraklarının küllenmesi gibi

-eski bir yalnızdan öğrendiğim-

o ''yalnız güz'' geldi-

şarkı gibi,

sanki hicaz gibi-

bir ''an '' sanki akışsız-

bir yeni gelinin kolunundaki

bileziklerin şıkırtısı gibi
hüzünlü

müziğin akışına hiç uymayan def sesi gibi

kapılmayı önlüyor

kesiyor durduruyor

Eski bir yalnızdan öğrendiğim
(Kendime söyleyemediğim)

o ''yalnız güz'' herkese gelecekmiş

kendi sesimi tanımıyordum

çok sıkılıyordum

sen sesime düşüyordun

bir gündüzden bin gece geçti

o ''yalnız yüz'' geldi

bin gece daha geçti bir gündüzden

(annem hep kederli...,(sanki erken gideceğini sezerdi)

bir gündüzden bin gece geçti
hala gelmedin...

bir kara şiir gibi aklımda yalnızsın
sen sesime düşsen, ben çok sıkılsam
sesimi tanıyamasam...

yeniden eskiye düşsek, bilmiyorsun
bin yalnız gece geçti, bir gündüzden

yalnızların aynasında
yalnızdan daha yalnız bir yüz taşıyorum...

Eski bir yalnızdan öğrendiğim
Kendime söylemediğim

aklımda bir kara şiir gibi yalnızsın...

sen sesime düşsen, ben çok sıkılsam
sesimi tanıyamasam...

eski yalnızların 'ah' ları

yeni yalnızların 'ah' ları
hiç benzemezlermiş

eski resimlerde bir yalnız gördüm

rengin özesmi

Şeffaf Bir Oyuncu Ece ERTAN

''CADI''
Şeffaf Bir Oyuncu Ece ERTAN

VE

Leyla SAZ, Halide Edip ADIVAR, Yaşar Nezihe BÜKÜLMEZ, Suat DERVİŞ, Sevim BURAK, Selçuk BARAN...

VE

Cadugar -cadı -efsun yapan -büyüleyen...
Hayata dokunabildiğimiz iki ara yüz ''acı'' ve ''haz''...

Hayata dokunduran ara yüzler...
İnsana dokunduran ara yüzler...

Leyla SAZ, Halide Edip ADIVAR, Yaşar Nezihe BÜKÜLMEZ, Suat DERVİŞ, Sevim BURAK, Selçuk BARAN...

Ece Ertan yazarların sesi, gölgesi, taşıyıcısı olarak sahnede sizi hayatın gittiği gibiliğinin dışına çıkarıyor...

Bu kadın yazarların ruhuna giriyor, onların ruhunu kendi bünyesine alıyor, ya da geçici olarak bünyesinde misafir ediyor, diyelim.
Geçici olarak bir ara yüz oluyor Ece; bu ara yüz kadınların acılarını size geçiriyor...
Kendi canından biraz can veriyor onlara, canlanıyorlar onun bünyesinde,
bir ''an'' olarak Sevim Burak' ı görüyoruz; kanlı canlı, sanki Ece' nin bünyesinin aynasında
bir görüntü değil sadece; adeta onun bünyesine bir hissediş olarak misafir geliyor...

Bize benzersiz metinler bırakan Sevim Burak,
Feyza Zaim in, Sevim Burak' ın çalışma ortamını anlatışını hatırlıyorum;
''Sanki bir terzihaneye gitmiş gibi hissediyorsunuz .Prova haneye.Yarı bitmiş yarı bitmemiş elbiseler var. Ve siz bir kadınsınız, gustonuz da var. Terzi arkadaşınız size nasıl fikir sorarsa aynı öyle...(...)''Şurada potluk var mı sence? Arkamdan git bir uzaktan bak bakayım'...Tam böyle bir çalışmaydı, -kağıtları serer yere, emekleyerek onu alır oraya -şimdi böyle bakayım nasıl oldu-kalkıp şunu şöyle getirir misin''

Fosforlu Cevriye, Ece' ye dansını veriyor; bir hissediş olarak, o an, Fosforlu oluyorsunuz siz de biraz...
Ece' nin oyunculuğu bu kadınları çoğaltıyor...
Sanki, yazılanlara can veriyor, sarsılıyorsunuz...
Bu sarsılış, daha sonra sık sık hatırlayacağınız bir hisse dönüşüyor...

Baktığı, anladığı kadınları kendi bünyesinde eriterek kendinden yeniden çıkarıyor kadından kadına geçerken, dokununca biçim değiştirebilen, sahici çocuksu bir oyunculuk; kendisini kuşatan atmosferin içinde çırpınan gövdesini konuşturuyor, çocuksuluğu size değiyor, sizi değiştiriyor...

Kurşun kalemle yazılmış hayatlara mürekkep bulaştırıyor, yazılanların üstüne çıkan bir oyuncu var karşınızda, sahnede pırıl pırıl parlıyor...
Sanki bir rüya ya giriyorsunuz oyuncuyla beraber, bir fanusun içinde oyuncu, yazar kadınla baş başa, kopuyor şimdiki an' dan... Sizi de koparıyor...

Oyuncu konuşuyor, ertelenmiş tepkileriniz ortaya çıkıyor; duygularınız sanki sakladığınız yerden geri geliyor.''Oyuncunun sesi baştan çıkarma nesnesine dönüşüyor-Vücudunu sessizlikle, bazen bir hareket tarzıyla, soluk soluğa kalmalarla konuşturuyor.'' dedikleri bu olsa gerek...

Kendi oyunculuğuna başkalarını da davet ediyor, kitaptan sayfalardan çıkıyor, kendini sıradanlaştırarak, kimliksizleştirerek, çerçevesizleştirerek başkalarına dönüşüyor.
Belki de kitaplarda durmuş, donmuş olan zamanı harekete geçiriyor.
Yazar kadınlar bundan böyle, bu an da, şimdi de yaşamak için harekete geçiyorlar,
kitap sayfalarına ve kendilerine yazılan mektup metinlerine dönmek istemiyorlar,
fotoğraflara, gazetelere, dönmek istemiyorlar, yok olduklarını unutuyorlar.

Ece' nin bünyesinde yoklukları varlığa dönüşüyor, Ece' nin içinden sıkıntılarını yeniden anlatıyorlar; ''zamanın hem geçen hem geçmeyen vakitlerinde,bir paranteze ihtiyaç duyan hayatlarınızı ödünç alıyorum çok kısalığına yazı unutturmaz Sevim Burak hatıraların sesi...''

“Cevriye’yi ilk defa bu karakola getirdikleri zaman, büyük bir sevinçle:
-A! Karakolda ayna var, diye ellerini çırpmış ve aynaya doğru koşmuştu.''

Aynaya doğru koşan Cevriye, aynalara kendini göstermeyi seven cevriye
Suat Derviş in aynasızların evinde ayna görüp şaşıran Cevriye' si
''Saçları, gözleri, teni, içinde bir ateş varmış gibi pırıl pırıl parlayan Cevriye,'' '' anne ve babasını hiç hatırlamadığı için olduğu kadar, bu parıltılar yüzünden de bir yıldızdan dünyaya düştüğünü zanneder.''
(''zanneden cevriye'')

Cevriye olmasa belki Ece de ''bu kadar fosforlu, samimi ve unutulmaz olamazdı…

Ece' nin içinden gören, duyan, ama ses çıkaramayan kendini Ece' ye bırakan yazarlar...
Ece' nin fal taşı gibi açık gözleriyle bize bakan yazarlar...

Bu ölümsüz yazarlar işte yeniden oyuncunun canında can buluyor.
Yaşamla oyun arasındaki bu dengeye şaşıyorsunuz,
Ece' nin ruhunu incelemeye kalkışıyorsunuz ama başaramıyorsunuz belki de...

Sözsüz duygu-düşünce alışverişi, oyuncunun imgeleminin buluşları,
o olmasaydı eğer...Ara yüz olabilen Ece' nin kendisi, kendisinin özü...

Çeşitli ruh hallerini yansıtan görüntülerden, okuduğu öykülerden, karıştırdığı dergilerden,
fotoğraflardan beslenen Ece' nin imgelemi bu gereçlerin karışımından bir resim çıkarmıştır.
Kendine özgü bir imgelem yaratmak çok güçtür diyenlere inat.

Zihnini de gövdesini de kullanarak, tutkuyla sarıldığında, yaşantılayabileceği bir rolü dişi tırnağıyla yaratma dedikleri şey bu olsa gerektir...

Kadınlara yapıla gelenler, oyuncuyla seyirciyi baş başa verdiren, o birleşme ve anlaşma hali; ya da ne derseniz....

Rengin ÖZESMİ

Masal

o hafiflik, o yokluk-kül hafifliği, kül yokluğu...aynı masallar-yosun tuz koku

çürük ahşap kokusu-halat kokusu
kül kokusu
iç kıpırdaması-beklenmedik bir an
büyü, ev, eu, i, ou, yok-bu dünya değil
düş,

u-t-o-p-i-a

acının lekesi çıkmaz
ayrılığın hiç...

Asiye o aynaya sen de baktın mı
şiirci söylemiştir...

taşın üstünden kül süpüren ellerin

kül yokluğu...

değirmende, ağacın altında masalcı bekliyor
üçbinbeşyüzyıllık masal

aramızda duvarlar yok

masallar hep aynı

su taşıyıcı nehre düşecek...

şiir kendini hep sever

mecburdur
ayna kadını tanımıyorum dedi...

sonra fısıltılar masalı bozdular...

özünden çıkan şiire tutuldu şiirci

taşın direncişiirin direnci

kadının direnci

direndiler...

Rengin Özesmi