kendi ölümüne ağıt

o acılı yıllarda hıçkıra hıçkıra
amansız üzüntülü
ağladığın geceler boşuna

kendi sandığına yatacağın bir zaman gelecek
çatılarda gezen kedileri göremeyeceğin...

eski evler
o sert rüzgarlı köy
hiç sevmediğin kara servi ağaçları
mezarları bekleyecek

yüzünde taşıdığın bir meryem maskı
RÜYALARDA GÖRDÜĞÜN çarmıha gerilen isa

açık kalmış kapılar...

bir sabaha uyanamamak
nasıl bir şey
hiç bilmeyeceksin

kalbinde incecik görünmez
kesikler kalacak.

Rengin Özesmi

düğümsüz

RESİM :JOAN MİRO

dedi ki
işte sen ''bu''sun

''bu'' ile ilk karşılaşman
hayatının sonuna kadar taşıyacağın imge ''bu''

seni düğümlediler
orada bir düğümsün
şimdi sen sadece bir düğümsün

''bu'' düğümün senin
içine atıldığın dünyada
basit bir düğüm ve ''bu'' sensin

ses' in yok
ses anlatılamaz

ses bedenden ayrılabilir
sesin seni terk edip gidebilir
ses gösterilemez

kulağında boğuk bir gece nefesi
geride kalan boş ve yeni bir alan
boğuk bir telaş sonra suskunluk
boğuk bir tasa

içinde ne varsa sarsılıyor
bu, şimdi, burası, gece,
düğüm...

gölgesiz gülüşün kalacak
bir gülmenin gül' e benzeyişi kalacak

bir renk sesi kalacak
kırmızı sesi

içinde varlığından habersiz olduğun bir his
silinmemiş değişmemiş
duygusal bir ''hal''
kendi gerçeğinin dışında
gülünç düzensiz çekinik vuruşlar kalbinde

sosyal hayat hapishanesinde
ölüme gidişe düşünerek ara verilecek

diri kalanlar kendileri için üzülüp ağlayacak
gerçek mümkün olamayandır diyecekler...

rengin özesmi

onca insan

''sonradan sonra''

o karanlık gecede
karanlığın altında
bağırdılar

kendilerinden başka kimse yok

kendilerinden başka
bir şey olmuşlar
gazlı boşluğu yutan nefesler...

bütün renkler kömürleşmiş
onlar-yüzler...

yazılacaklar için sanki
bir iç çekişler hikayesi
tüyler ürperten hayatlar

arttıkça artıyor kömür gibi birikiyor acı

madenden önce madenden sonra diyecek
çok çocuk

kazadan önce kazadan sonra diyecekler
''devletin cüceleri''

''sonradan sonra'' diyecek
çok kadın

kalmışsa
bir kör gece kalacak
yeri değiştirilemeyecek olan...



Rengin Özesmi