Onca İnsan

tablo: Sevestet Sakar

'sonradan sonra''
 o karanlık gecede karanlığın altında
bağırdılar

kendilerinden başka kimse yok

 kendilerinden başka bir şey olmuşlar
gazlı boşluğu yutan nefesler...

bütün renkler kömürleşmiş
onlar-yüzler... yazılacaklar için
sanki bir iç çekişler hikayesi

tüyler ürperten hayatlar
arttıkça artıyor kömür gibi
birikiyor acı

madenden önce
madenden sonra
diyecek çok çocuk

kazadan önce
kazadan sonra
diyecekler ''devletin cüceleri''
''sonradan sonra'' diyecek çok kadın

kalmışsa
bir kör gece kalacak
yeri değiştirilemeyecek olan...

Rengin Özesmi

Değiller

bir ben-
bir yalnız kendim ile –
o değilden geliyordum

dövülmüş gibi, uykusuz gibi
sürgünde

nefes nefese
kozanın içinden
şiirin unuttuğu yerden

hayır, o değilden geliyorum
gizli kalamayan biri
şiirden sürülmüş bir zengin

o değil, deniz bilmeyen olur başka ne…
rüzgar,
güller,
bir de güz kokulu gülümsemen

çalı çırpı gibi çaresiz
sesim
sürgünde

(imgeleriniz bunu biliyor mu
ölçüp biçiyorsunuz)

soğudum ben sanki
birlikte güldüğümüz an’ lar 
kaldı
kalmışsa…

acılarımı ninnilerle uyuttum
bir ben
bir yalnız kendim ile
yenilmediğimi zannediyordum

birlikte nefes nefese 
yaşıyoruz
bıraktığınız yaştayım

İçimde şimşekler unuttunuz
sessiz çığlıksız

benim o;
çalı çırpı gibi çaresiz
gözleri kapalı, düşünen bir kuş
rüzgarda…

ağlayan o sonsuz sekiz ve siz
o değilden geliyordunuz…
acılarımı geri veremem o değil
acılarıma yabancısınız o değil

şiiri kendisi kılan suç
ayrılıştır,
dallarım kopuyor…

rengin özesmi

tablo : şafak eyüboğlu

Boşluk

başı bozulmamış bir gecenin ucunda
bir duvar ustası
üçgen taşlardan mavi gözlü
duvarlar örüyor

duvarın içinde çığlık atıyor taşlar
boşluğa bir şiir ver ve git dediler…

sessizce sonsuz bir merdivende
hayat seni bekleyemez

(soluğum zamansız yorgun
hiç üzülmemiş bir gece ahh!)

boş-luk solukların içinde
kadınların kalbine kaçan soluklar
bir gün dünyayı havaya uçuracak

boşluk senin yüzünü kullanıyor
şimdi burada hıçkırarak ağlıyor yokluk

yok-luk hep aramızdaydı
hiç dolduramayacak olduğumuz
o yok-luk
boş-luk-ta…

mezarlığa hiç gitmedim
hala gitmiyorum
kendini anlatmak isteyen bir ölü var içimde

(kendini anlatmak isteyen ölüler
 var içimde)

dinler misiniz
bilmiyorum
kopuk kopuk anlatıyor kendini
kopuk hayatlar
kopuk kopuk duygular…

şiir çinko bir tabutta yatıyor
suçlarını hafifletiyor sanki

sayılamayan bir hayata karşı
şiirin söyleyemediklerini söyle bana

hiç yalnızlığı
hiç
hiç

okuyanın zihnine bir boşluk bırak
çinko bir tabutun içine

ayağa kalkın
geçmişe gömülen düşler
o sihirli boşlukta
hissedişler…

rengin özesmi