Görmeyenler için

Aynaya gömülür imge

(Boş bir evden çıkar siyahlar içinde
aksayan bir kadın)

yüzü çizilmiş baştan başa kederle

O değilden geliyorum ben der
(O değilcim olmaktan)

renklerin, şeylerin
karmaşıklığından azade

görmeyenlerin rüyasında
ıssızlığa terk edilen

hissedişler...

insanda,hayatta
eşyada kaygı...

yalnızlık
yüz çeşit ahh sesi çıkarıyor içinden
kibirlilere haddini bildirmek için

(siyah kalemle yazılacaklar ''ahh'' lar ve bu ölü harfler)

içinde çok acı, çok siyah...

tanklar
tren yolları
trenler...

beklenmedik anlık belirişler...

hiç bir şey olmamış gibi yapıyor şiir
(o değilden geliyor
o değilcim olmaktan...)

rengin özesmi

BİR ROMANA SIĞINMAK --Gediz Akdeniz'in Elde Var Sıfır ROMANI

Bir Romana Sığınmak

Gediz Akdeniz'in Elde Var Sıfır romanını okumaya başlar başlamaz, daha ilk sayfadan seyahate çıkmış hissine kapılıyorum.

İçimde ''yoldayım hiç bir yerdeyim, yoldayım... '' diyen bir ses var. (bunu bir fotoğraf sergisinde okumuştum, sanırım.)

Metro, istasyonlar ve Moyka Nehri, Nevski Prospect Bulvarı özellikle çok merakımı çekiyor. ''Beyaz Geceleri'' n birinci gece bölümü hakkında, okumaya başlayan Fikret’ in duygularına tercüman olmuş gibi düşündüğümü, Beyaz Geceleri okumadığımı fark ediyorum. Andrey Platonov'un Mutlu Moskova romanını sürekli düşünüyorum. Romanın adını sürekli aklımda tutarak, ne hatırladığımı da bilmeden Elde Var Sıfır' ı okumaya devam ediyorum.

Matematik ve fizik bilgim çok kıt olduğundan, bazı bölümleri anlıyormuş gibi yaparak okuyorum. 128. ve 129. sayfalarda sarsılıyorum.

Fikret; kendini ince ince soymaya çalışan incelikli, insanı yormayan acıtmayan, okuyanı hayal dünyasında yaşatan bir karakter.

Romana sığınıyorum, değişik bir dünyanın içinde geziniyorum, şimdiden kopuyorum...

Nastenka Fikret' e daha çok roman yazdıracak diye düşünürken, romanın sonu benim için tam bir şok oluyor...
Bu sona bir postmodern roman sonu demeliyim belki de...

Elde Var Sıfır' a bir tek Beyaz Geceler bu kadar yakışabilirdi.

Fikret'in kişisel kıyameti çok zarif anlatılıyor. Kitabın enerjisi, kendiliğindenliği, atmosferi büyülüydü sanki...
Düzensizlik, metin, hayat, edebiyat, roman hepsi karmakarışık bir biçimde bu büyüyü üretiyorlardı.
Kaos bir romana dönüşmüştü, anlayıp anlamamak önemsizleşiyordu...
Travmalara yenilmemek, hayata hiç aldırmamak, Romanlara karışmak gerekiyor belki de…

Kaostan en çok ve en güzel yararlanan romanlar oluyor galiba.
Dostoyevskiyen bir roman olmuş demeliyim sonunu düşünerek

Fikret kendinin ötekisiyle çatışmayan, ötekisiyle uzlaşmış bir karakter olmuş, arafta değil sanki…

Rengin Özesmi

Yarı Kanatlı

Çiçekli pencerelerin önünden
Geçip gitmişiz gündüz vakti

Yıllar içimizde solmuş 

Senin dokunduğun hiç silinmemiş
Zamanın sırlarında saklanmış

RENGİN ÖZESMİ

Son Amazon

RESİM: Georgi Matevosjan

şarapla kandırılan tanrıçalar masalında
son amazon yenildi
kadın ölümüne yas tuttu
acıyı acıyla yıkadı

rengin özesmi

Plüton' un kalbi

sonsuzlukta tanrılarınız kör
cüce plüton aforoz edilmiş

labut,
taş ve buz
vakit çok geç
yoksun, ve boşlukta üşüyor kalbi

rengin özesmi

Yalnızlar

resim:Alone (Seule) <<Yalnız>>, 1896 

by Henri de Toulouse-Lautrec

şarkı gibi,
sanki hicaz gibi-
gül yapraklarının küllenmesi gibi kederli…

bir yeni gelinin kolunundaki
bileziklerin şıkırtısı gibi,
hüzünlü…

bir ''an '' sanki akışsız-
müziğin akışına hiç uymayan def sesi gibi…
(kapılmayı önlüyor, duyguyu kesiyor,  durduruyor…)

kendi sesimi tanımıyordum
çok sıkılıyordum
sen sesime düşüyordun…

(annem hep kederli...,(sanki erken gideceğini sezerdi)

(Eski bir yalnızdan öğrendiğim)
(Kendime söyleyemediğim)
(o ''yalnız güz'' herkese gelecekmiş)

bir gündüzden bin YALNIZ gece geçti
o ''yalnız güz'' geldi…
aynada gördüm…

bir kara şiir gibi aklımda yalnızsın
sen sesime düşsen, ben çok sıkılsam
sesimi tanıyamasam...

yeniden eskiye düşsek, bilmiyorsun
yalnızların aynasında
yalnızdan daha yalnız bir yüz taşıyorum...

aklımda bir kara şiir gibi yalnızsın...

eski yalnızların 'ah' ları
yeni yalnızların 'ah' ları
hiç benzemezlermiş

eski resimlerde bir yalnız yüz gördüm
bir gündüzden bin yalnız gece geçti
hala gelmedin...

Rengin Özesmi

yazgı

Kaç dünyadan yalnız geçtin

Bir leblebi

 bir tesbih tanesi

sayy…

Geceyi unutacağız

Bir soluk ağırlıktan kaçacağız

İhanet

Hep ihanet

Münire ‘’şavkı burk da git’’

İnkar, hep inkar;

İnkarın inkarı…

Güvercinler çölde bir kuyuya düşüyordu

Yukarda kuşlarının yanında demiş babası

Burada bir saksafon sesi duyulur…

Kayıplarımızdan kalan boş yeni alanlar

Yosunlanmış eski duygular

Kadın kendi ateşinden yanacak sonunda

Ölüme gözyaşı hep yakışır

İçindeki karanlığı susacaksın mecbursun

Her taşın altında bulurlar seni

Kaderin değişti sen uyurken

Aynamı size vereceğim

Benim gibi görmeyeceksiniz

Siz benim aynamda körsünüz

Ben de aynalara baka baka kör olmuşum

Tutuşup yanmak

Kömürden ateşe dönmek için

Bir bedene sarılarak ölmek için

Zihninde bir gece ümitsiz

Rulet masası

Şiir için o şimdi çok yaşlı bir kadın

Tek başına savaşan ‘’yazgı’’

Kimsenin duymadığı

İzleyicisiz

Tüm kalabalığın kargaşanın içinde

Yalnızzlık

 sevdası…

Rengin Özesmi