na yayınları rengin özesmi

 

renklerin ötesinde

 

düşle duyguyu boyamış

ressam

başına gelmemiş

pişman olmamış

sevmemiş gibi

şair duygulara öfkeliydi

vaatlerinizle aldattığınız

ressamın umuduna borçlusunuz

dedi

borçlandınız

sizi borçlandırdım

dedi

bir zamanda yaşadığını hiç anımsayamayacak olan ölüler

ressamın zihnindeki bahçeleri karartmışlardı

kırmızı gözlü ressam

tabloya çeki düzen vermeye çalışıyordu

renkleri dolaştırıyordu

renklerin ezgisini bulmaya çalışıyordu

kadının yüzüne bir tek göz yapmış

adamın saçları uzuyor uzuyor

ressam kadınları erkekleri birbirine karıştırıyordu

adamlara palyaço giysisi biçilmiş

hep oyuncu

hep oyuncuydular

tabloda çığlık çığlığa dolaşıyor

ressamı korkutuyorlardı

şair ressama dedi ki

ceninler düşlerinde ölmüş

kalbine gömülmüş

tüller içinde yüzleri

kız erkek çok çocuğun var kollarında

(zaman hareket etmiyor gibi

ama ediyordu)

kesmeden bütün yüzümü çizdim

dedi ressam

sezerek anlayan bir çocuktum

uydurduklarımla

karmakarışık bir zamanda yaşıyordum

'' Pera'' da çok dil konuşulur

-demiş- kim bilir kim

göçleri durdurun

göçülmez artık

çileyi çeken unutma kutusu

dedi şair

(kısa kısa sessizlikten oluşmuş boşluklarda

ressamla biz alaca karanlığa kadar düşüyoruz)

dedi şiir...

rengin özesmi

Onca İnsan

tablo: Sevestet Sakar

'sonradan sonra''
 o karanlık gecede karanlığın altında
bağırdılar

kendilerinden başka kimse yok

 kendilerinden başka bir şey olmuşlar
gazlı boşluğu yutan nefesler...

bütün renkler kömürleşmiş
onlar-yüzler... yazılacaklar için
sanki bir iç çekişler hikayesi

tüyler ürperten hayatlar
arttıkça artıyor kömür gibi
birikiyor acı

madenden önce
madenden sonra
diyecek çok çocuk

kazadan önce
kazadan sonra
diyecekler ''devletin cüceleri''
''sonradan sonra'' diyecek çok kadın

kalmışsa
bir kör gece kalacak
yeri değiştirilemeyecek olan...

Rengin Özesmi

Değiller

bir ben-
bir yalnız kendim ile –
o değilden geliyordum

dövülmüş gibi, uykusuz gibi
sürgünde

nefes nefese
kozanın içinden
şiirin unuttuğu yerden

hayır, o değilden geliyorum
gizli kalamayan biri
şiirden sürülmüş bir zengin

o değil, deniz bilmeyen olur başka ne…
rüzgar,
güller,
bir de güz kokulu gülümsemen

çalı çırpı gibi çaresiz
sesim
sürgünde

(imgeleriniz bunu biliyor mu
ölçüp biçiyorsunuz)

soğudum ben sanki
birlikte güldüğümüz an’ lar 
kaldı
kalmışsa…

acılarımı ninnilerle uyuttum
bir ben
bir yalnız kendim ile
yenilmediğimi zannediyordum

birlikte nefes nefese 
yaşıyoruz
bıraktığınız yaştayım

İçimde şimşekler unuttunuz
sessiz çığlıksız

benim o;
çalı çırpı gibi çaresiz
gözleri kapalı, düşünen bir kuş
rüzgarda…

ağlayan o sonsuz sekiz ve siz
o değilden geliyordunuz…
acılarımı geri veremem o değil
acılarıma yabancısınız o değil

şiiri kendisi kılan suç
ayrılıştır,
dallarım kopuyor…

rengin özesmi

tablo : şafak eyüboğlu

Boşluk

başı bozulmamış bir gecenin ucunda
bir duvar ustası
üçgen taşlardan mavi gözlü
duvarlar örüyor

duvarın içinde çığlık atıyor taşlar
boşluğa bir şiir ver ve git dediler…

sessizce sonsuz bir merdivende
hayat seni bekleyemez

(soluğum zamansız yorgun
hiç üzülmemiş bir gece ahh!)

boş-luk solukların içinde
kadınların kalbine kaçan soluklar
bir gün dünyayı havaya uçuracak

boşluk senin yüzünü kullanıyor
şimdi burada hıçkırarak ağlıyor yokluk

yok-luk hep aramızdaydı
hiç dolduramayacak olduğumuz
o yok-luk
boş-luk-ta…

mezarlığa hiç gitmedim
hala gitmiyorum
kendini anlatmak isteyen bir ölü var içimde

(kendini anlatmak isteyen ölüler
 var içimde)

dinler misiniz
bilmiyorum
kopuk kopuk anlatıyor kendini
kopuk hayatlar
kopuk kopuk duygular…

şiir çinko bir tabutta yatıyor
suçlarını hafifletiyor sanki

sayılamayan bir hayata karşı
şiirin söyleyemediklerini söyle bana

hiç yalnızlığı
hiç
hiç

okuyanın zihnine bir boşluk bırak
çinko bir tabutun içine

ayağa kalkın
geçmişe gömülen düşler
o sihirli boşlukta
hissedişler…

rengin özesmi

Mavilikler

Bir türlü

eskimeyen

o

geçmiş…

gecenin içinde ağlayan bir çocuk,

gözler kapalı ağız açık, burnu şiş-

bir araya gelemeyecek olan

paramparça oyuncaklar-

 (aynada bir kadeh –

 gidemeyenlerin yalnızlığı şerefine –)

duygular tuvalde susuyor -ölüyoruz biz …

bulutlar arasında -gölgeler kıpırdanıyor-

mavi bir adam, mavi bir kadın

Armageddon savaşçıları gibi zırhlarının içinde masmavi yatıyor

gözlerini sımsıkı kapatmış avaz avaz ağlıyor erkeklik

bulutların arasından şimşekler sıçrıyor, -aralıksız sessizlik-

kim bilir neler oluyor içeride

hiç konuşulmayan bir gece

hep kül yalnızlığı…

yorulmuş bir gecenin mavi aynasında

suskunluğun içinde bir kadın yüzü,

hep

bembeyaz bir tuval,

siyah bir çizgi ile bölünecek olan…

rengin özesmi

 Mavilikler isimli şiir çalışmama ilham veren Sevestet Sakar'ın BIRTH 2 isimli tablosu

Teyeller

o

imkansız

boşlukta…

dağı, ağaçları-kimin kim olduğunu unutarak

rüyalar boştu aslında
kim kimdir hiç bilmezdik dediler

şiiri kendinin yaratıcısı yapan neydi-şiir dikiyorum dedi terzi

şiir kendini tutuşturur, kendini yazar ve sonra yeniden kendine kaçar dedi şiirci

şiir kendini diker teyel teyel bırakır-ve sonra yeniden kendine kaçar dedi terzi

hayata mürekkep bulaştı-şiir nefesini tutarak kendini okudu.

gövdesi acıdan ikiye kıvrılmış

beyazlar içinde bir kadın

asıldı saçlarından

bir kenardan tutun haydi şiirin ağrısını geçirin –

düğüm, işte dikiş

işte teyel

kargalar uçarlar kara,-terzi üzerinizde çalışır-

kesintisiz sessizlik, -

şiiri kendinin yaratıcısı yapan neydi-

şiir dikiyorum dedi terzi

resim yapıyorum dedi şiir…

rengin özesmi